Zoals de meeste kinderen kreeg Sedje Hémon toen ze ongeveer drie jaar was papier en potlood. Zij tekende geen huisjes of poppetjes maar plaatste stippen op het papier en verbond deze door rechte en gebogen lijnen waardoor ook vlakken ontstonden. Op school weigerde zij iets na te tekenen. Reeds toen manifesteerde zich haar persoonlijke abstracte stijl. Haar tekeningen waren en zijn het resultaat van een innerlijke drijfveer.
Zij wilde violist en componist worden. Na lang aandringen kreeg Sedje vioolles. De muziekopleiding samen met haar tekeningen zullen de basis vormen voor haar latere picturale en muzikale composities.
In 1941 sloot zij zich aan bij verzetsgroepen en zij werd in 1944 gearresteerd. Tengevolge van mishandelingen in gevangenissen en concentratiekampen moest zij de jaren 1945-1948 in ziekenhuizen doorbrengen. Sedje benutte die lange dagen om haar studie van kunst, muziek en viooltheorie voort te zetten.
In 1953 moest zij haar vioolstudie opgeven omdat de lichamelijke inspanning te groot was. Op dit belangrijke moment bleek dat ze een artistieke carriere uit innerlijke noodzaak had gekozen. Sedje Hémon keerde terug naar de eerste wijze van expressie die altijd zo natuurlijk voor haar was gebleven: het tekenen.
Op verzoek maakte ze enige schilderijen die aan experts werden getoond.
Een uitnodiging volgde om deel te nemen aan een internationale expositie in het ‘Musée d’Art Moderne’ te Parijs in 1955.
Kunstcritici, bezoekers en schilders werden getroffen door de relatie tussen haar schilderijen en muziek. Deskundigen te Parijs herkenden ook choreografische, architectonische en mathematische vormen.
Prof. Dr.H.L.C. Jaffé (1915-1984) schreef bij een eerste confrontatie met haar werk:
‘Zonder iets te weten van haar achtergrond kon ik zien dat deze schilderijen geboren waren uit de muziek.
Muzikale kenmerken waren duidelijk aanwezig. Deze schilderijen zijn muziek voor het oog. Hier is voor het eerst in de geschiedenis sprake van daadwerkelijke integratie tussen schilderkunst en muziek. Zij is de enige, die er in geslaagd is na jaren van intense studie en grote volharding, de eenheid van deze twee kunsten, deze integratie schilderkunst/muziek te verwezenlijken; een ideaal waarnaar vele kunstenaars voor haar sedert eeuwen tevergeefs hebben gezocht’.